Naima Joris leerde zichzelf op haar 27ste de basics van het gitaar- en pianospel. Ze wilde vooral zichzelf troosten door coversongs die haar hart raakten te spelen en te zingen. Gaetan Vandewoude haalde haar uit de huiskamer en zo verzorgde ze een tijdje de backings bij Isbells. Even later bracht ze, voor het eerst als frontvrouw, een nummer voor een Radio 1-sessie van Raymond van het Groenewoud. Haar vader, jazzmuzikant Chris Joris, sleurde haar vanaf 2016 mee het podium op als gastzangeres in zijn band. Daar ontdekte ze de diepere registers van haar stem. Een enthousiaste luisteraar gaf haar de tip om een liedje van Cesaria Evora te coveren. Tijdens de eerste lockdown nam ze de tip ter harte en wat later postte ze Sodade op Facebook. Het zette haar in de kijker.
Uiteindelijk debuteerde Naima op haar 39ste. Vorig jaar bracht ze haar straffe debuutep uit, een ode aan haar overleden zus die ze samen met broer Yassin vorm gaf. Dit jaar verscheen haar tweede ep, een eerbetoon aan Daniel Johnston met wiens werkwijze en gevoelswereld ze raakvlakken ervaart. Ze maakte haar eigen versies van de nummers die nog intenser klonken dan de originelen. Haar ep’s en live optredens zijn altijd puur en oprecht, soms zo oprecht dat je er bijna ongemakkelijk van wordt. Maar ze raakt altijd heel diep.
Met haar debuutalbum zet Naima een nieuwe stap voorwaarts. Ook nu krijgt haar overleden zus een plaats, de teksten in Hopeful Again en Suddenly werden door haar geschreven. Ook Naima’s eigen teksten kijken niet weg van pijnlijke onderwerpen die ons allemaal treffen. Ze zingt erover in plaats van te treuren, omdat ze van het leven houdt.
Het album opent met het prachtige Hopeful Again, tekst en melodie zijn van haar zus. Ze vond een opname van het nummer op haar telefoon. Hopeful Again gaat over de relatiebreuk van haar zus die toen door kanker werd getroffen. Die duisternis zit dan ook in het nummer. Naima zette er mineur akkoorden en gedreven drums onder. Vitja Pauwels deed hier en daar wat aanpassingen die het nummer harmonisch rijker maakten. Het zou zo een song geweest kunnen zijn vanop David Bowie’s Blackstar, zo donker, zo warm en zo intens.
While The Moon heeft iets Zuid-Europees en gaat over alles wat Joris verdriet doet. Als het geen liefdesverdriet is, dan is het de dissociatie tussen mens en natuur die haar verdrietig maakt. Het nummer klinkt vrij donker maar door de gitaar krijgt het ook veel warmte.
White Noise is volgens Naima een liefdeshorrorliedje. Ze wou met het nummer het enge van sommige liefdesrelaties weergeven. Relaties waar maar weinig liefje aan te pas kom en uiteindelijk geen rechtvaardigheid geldt. Vitja geeft het nummer, met zijn slide-gitaar, een creepy kantje terwijl Joris donkere pianoklanken toevoegt. Anyone (Lived In A Pretty How Town) is een op muziek gezet gedicht van EE Cummings. Het is het eerste nummer dat wat luchtiger klinkt en waar we wat rootsinvloeden in horen.
In Inside Our vertelt Naima hoe zij de lockdown beleefde. Het levert een speels nummer op dat ons zeker niet aan de coronaperiode doet denken maar ons gewoon overlevert aan het ingetogen ritme. De groovy single What If heeft de meest donkere tekst van alle nummers op de plaat. Ondanks de donkere tekst klinkt de muziek warm en erg aanstekelijk.
Suddenly is een post mortem samenwerking met haar overleden zus die de teksten achterliet. Het nummer gaat over de opwarming van de aarde en hoe deze situatie onze levensvreugde niet echt bevordert.
Ook in Remember werkt Joris samen met Vitja Pauwels. Toen ze samen de studio indoken was het nummer nog niet klaar, het kwam eerder geleidelijk tot stand. Remember begint ingetogen maar groeit uit tot een percussiefeest met Oosterse invloeden en wordt zo heel beklijvend. Tijdens de creatie van het nummer begon Naima te mijmeren over vervlogen herinneringen vandaar de titel. Ze vertelt over het nummer: “De geest is een interessante, vrije plaats waarin je alle kanten op kan maar waar je jezelf ook in kan verliezen. Het gaat over vage herinneringen die overgaan naar een vergeten oergeest.”
Die afsluitende track is een samensmelting van twee composities. This Life is kinderlijk gecomponeerd, Naima speelt erin op een Keltische harp. Urlicht, het tweede deel, is een compositie van Niels Van Heertum waarin je hem door zijn eufonium hoort ademen. Adem staat voor Naima symbool voor de essentie van het leven, met adem begint en eindigt het leven.
Naima creëerde, samen met haar muzikanten, negen wondermooie nummers die recht uit het hart komen. Ze zijn stuk voor stuk mooi, intrigerend en pakkend. Een indrukwekkende plaat, die we graag nog even laten nazinderen.
Je kan Naima met haar band aan het werk zien op:
18/11 – CC De Warande, Turnhout
24/11 – Brand! Festival, Mechelen
02/12 – De Roma, Antwerpen
16/12 – Cactus Muziekcentrum, Brugge
22/12 – VIERNULVIER, Gent
