Alles zelf verzonnen en geregisseerd. Met als resultaat een beklemmende voorstelling die uitloopt in een innig spel met de zaal en verwijzingen naar Yves Montand, Hagen, Gréco, Sandra Kim, Aznavour, Barbara en Toon Hermans. Imitaties? In tegendeel, het zijn vertolkingen met Ten Damme als haar authentieke zelf. Het fitte lijf aan het slot gestoken in trainingspak, afgewisseld met een weelderig klassieke, wijdvallende robe... of uitdagend hoog gelaarsd in te verwaarlozen textiel. Verleidelijk ook en verrassend, in onvermoede verbindingen van genres en materiaal uit vroeger tijden. Tijdens een verkleding trekt ze zich terug in de coulissen en praat rustig door. Barock is de titel, een gedurfde samenhang van barok en rock. Soepel en gevarieerd, verwoestend raak in het Nederlands, Frans en Duits. Excellent in de uitspraak, uitnemend in het assortiment van stemmen en stemmetjes. Een lenige strot. Dat zeker.

Als ze het ‘klein’ wenst te houden is er een monoloog of een kreet zonder politieke lading. Niet meer dan een aanleiding, omdat ze ‘door’ moet. Verder, verder en onvergelijkbaar goed. Uniek, en bijzonder, want ze gaat geen lening aan bij vrouwen als Anouk, De Lange, Oosterhuis, De Breij, Kaandorp of Schouten.

Stoer in Amadeus en de James Bond -medley waarin ze als een commandant de zweep hanteert en geen plek inruimt voor een melige polonaise. Op ritmes en stemmingen voert Ellen ten Damme het publiek mee op de beats van de muziek. Het is niet zomaar een avond. Ze heeft zich verdiept in de plooien van de geschiedenis, kijkt komisch en waardig terug naar eeuwen geleden, periodes van hoofse gebaren, hermelijn, pasteltinten en kleurrijke portretten. Nostalgie legt ze onder een vergrootglas. Voor ‘acrobatiek’ is ze te oud, liegt ze. Het knettert en ruist bij een ontwapenende internationale show van de leading lady, een exercitie die 96 theaters bereikt.

Je veux de l’amour staat als een van haar motto’s. Flanerend in contrasten, niet op zoek naar een schuilplaats, grijpt ze in solo’s naar de viool en de gitaar, zet zich aan het spinet. Ze heeft het niet makkelijk gehad, weten we... De extase en de intimiteit lijden er niet onder. Remember me , klinkt het. Uiteraard.